Trono foise

Pai, Trono foise.

O teu can, fiel, amigo, o teu outra soidade.

Pai,Trono morreu.

Non mo contaches,non cúlpoche.

Non chores.

Agora xace só baixo a terra seca do campo.

Descansa en paz entre os naranjos.

Era bo,como ti,pai,non chores.

Cóntame como pasou.

Cansar de vivir?

Morreu de vello?

O envenenó un campesiño?

Pai non chores,

nalgún momento,todos nos imos.

Nalgún momento todos perdemos

e atopámonos en soidade.

Eu tamén o sento e o peito dóeme.

O seu pelo sucio, o seu corpo nobre.

Os seus ollos negros,

cortina dunha  mirada morna e doce.

Era bo.

O non coñecía a maldade dos homes.

Os mesmos que che quitan a casa,

os que disparan aos teus avós,

os que che deixan sen pan.

Os homes malos.

Pai,Trono non vai volver.

Non fai falta falar.

O teu sabes mellor que eu

de que vai todo isto,

pasar,vivir,largarse.

Non me contes nada.

Xa non quero saber.

Só coñezo esta ausencia

que brilla nos teus ollos.

A quen lle importa hoxe 

este maldito Nadal.

Trono foise

pero pai

dáme un agasallo,

non chores,

non chores.

Agradecimientos a Ángela, por enseñarme lo bonito que es el gallego,y a mi padre
por no contarme como murió Trueno.